widziane lewym okiem wariatki
No cóż… od czego by tu zacząć. Może od tego, że staram się szanować czas – zarówno swój, jak i innych ludzi. Skoro więc poświęcam go na przeczytanie książki, piszę o niej dokładnie to, co myślę, a nie to, co wypada napisać. Nieważne na ilu listach bestsellerów znalazła się dana publikacja, jak znakomite zebrała recenzje i jak świetne są inne książki tego autora – jestem szczera do bólu. Także tego… no… Panie Brejdygant tak się bawić nie będziemy.
Dość długo zastanawiałam się jak potraktować tę książkę. Gdyby spojrzeć na nią jak na poradnik… no cóż… nie dowiedziałam się z niego zbyt wiele. Jeśli jednak uznamy, że to forma autopromocji – rzecz znakomita!
Komedia i dramat w jednym. Do tego solidna dawka pseudośpiewów i gitarowego brzdąkania, nieco wulgaryzmów i czworo aktorów. Cóż z tego wyszło? Słodko-gorzka opowieść o życiu z przejmującym zakończeniem.
Wojciecha Chmielarza poznałam podczas spotkania autorskiego w Książnicy Podlaskiej im. Łukasza Górnickiego w Białymstoku. Chyba nigdy żaden autor nie zrobił na mnie takiego wrażenia: kulturalny, uśmiechnięty, otwarty, traktujący Czytelnika z szacunkiem, a jednocześnie mający odwagę mówić co myśli. Zafascynował mnie swoją opowieścią o pisaniu, dlatego czym prędzej zakupiłam „Podpalacza” – pierwszą część cyklu z komisarzem Jakubem Mortką w roli głównej i… aż wstyd się przyznać, ale dziesięć miesięcy zajęło mi znalezienie czasu na „przyjrzenie się” tej książce. Okazało się, że to najlepszy kryminał, jaki czytałam na przestrzeni ostatnich lat.
To siódmy tom sagi kryminalnej o policjantach z Lipowa – cyklu, do którego regularnie wracam. Tych książek się nie czyta, je się po prostu wchłania. Mało znam lepszych sposobów na weekendowe oderwanie się od codziennych obowiązków niż zanurzenie się w lekturze powieści Katarzyny Puzyńskiej. Nie zawiodłam się i tym razem.
Choć jej przodkiem był hrabia Henryk von Brühl – pierwszy minister króla Augusta III Sasa, ona sama zrezygnowała z przynależności do arystokratycznego świata dla… miłości. Wbrew tradycji i oczekiwaniom rodziny, poślubiła człowieka spoza swojego środowiska, innego wyznania, a do tego artystę. Dziennikarka i pisarka Christine von Brühl na bazie prawdziwych epizodów stworzyła powieść – historię miłości dwojga młodych ludzi, do złudzenia przypominającą jej własne losy, okraszoną licznymi opisami i anegdotami, dotyczącymi sposobu życia arystokracji i sytuacji w Niemczech przed zburzeniem muru berlińskiego.
Continue reading „„jak przestałam być arystokratką” – christine von brühl”
Hucznie obchodzona w całym kraju 100. rocznica odzyskania przez Polskę niepodległości zaowocowała wysypem wszelkiej maści publikacji, mniej lub bardziej związanych z tą tematyką. Przyznam szczerze, że podchodzę do nich jak „pies do jeża” – z dużą dozą sceptycyzmu i ostrożności, nietrudno bowiem w tym przypadku o zbędny patos czy idealizację narodowych bohaterów. Po książkę Katarzyny Drogiej sięgnęłam właściwie z konieczności – musiałam przygotować się do poprowadzenia spotkania z tą autorką. Okazało się jednak, że opowieść o życiu drugiej żony Marszałka wciągnęła mnie tak bardzo, że przeczytałam całość, z przyjemnością obserwując jak Katarzyna Droga oddaje cześć kobietom – wojowniczkom o wolność, zapomnianym przez historię i z każdą kolejną stroną odbrązawia postać Józefa Piłsudskiego jako mężczyzny.
Continue reading „„kobieta, którą pokochał marszałek. opowieść o oli piłsudskiej” – katarzyna droga”
Kochają je miliony kobiet na całym świecie. Występują w niezliczonej ilości wersji. Dzięki nim czujemy się sexy, jesteśmy bardziej pewne siebie w sytuacjach zawodowych lub zupełnie „na luzie”, gdy mamy ochotę np. na spacer czy niezobowiązujące spotkanie. Każda z nas ma je w co najmniej kilku odsłonach – na różne pory roku i okazje. To prawdziwy temat-rzeka. Buty – co tak naprawdę powinnyśmy o nich wiedzieć?
Czytając tę książkę, zdążyłam oskarżyć autora w myślach o kradzież pomysłu, wypić niezliczone litry herbaty, wziąć trzy dłuuugieee kąpiele (w wannie) i porządnie się wkurzyć, zobaczywszy na końcu napis KONIEC PIERWSZEGO TOMU. Tak więc… oto ona – „Rysa”.
Nie miałam wielkich oczekiwań co do tej publikacji. Gdy wzięłam ją do ręki po raz pierwszy, przejrzałam z zainteresowaniem, ale nie znalazłam tam nic odkrywczego. Odłożyłam więc książkę na półkę, ale postać autorki zerkającej na mnie z okładki wciąż przyciągała wzrok… Zdecydowałam się więc na podejście drugie – sięgnęłam po koc, zaparzyłam herbatę i… wsiąkłam.
