widziane lewym okiem wariatki
Ludzie to stworzenia uwielbiające zjawisko zwane krytyką, pod warunkiem wszakże, że to oni są tymi, którzy krytykują. Krytykować dziś można, a nawet należy wszystko: od koloru spódnicy sąsiadki, przez wątpliwą świeżość chleba w pobliskiej piekarni (nawet jak przed chwilą z pieca wyjęty, to przecież może być za mało sprężysty, za bardzo przyrumieniony, nie tak smaczny jak zazwyczaj), po ulubiony temat Polaków – politykę.
Jesień się zbliża. W sadzie znalazłam dojrzałe jabłka, niedbale rozrzucone pod drzewami, jakby wylegiwały się w promieniach ciepłego, sierpniowego słońca. Gdzieniegdzie zieloną ścianę lasu zdobi złoty haft, w powietrzu coraz częściej czuć chłód, a tej niedzieli pierwszy raz rozpaliliśmy w piecu, by się ogrzać.
Pamiętacie „Lekcje Madame Chic”? Nie tak dawno pisałam o tej książce (TUTAJ). Spodobała mi się na tyle, że sięgnęłam po jej kontynuację, ale tym razem lektura nie sprawiła mi takiej przyjemności. Dlaczego?
Sama autorka mówi o tej książce pieszczotliwie – „maleństwo”. Rzeczywiście, kiedy spojrzymy na „Dźwiękoczułość” nie powala nas ona rozmiarami, za to zdjęcie na okładce przykuje uwagę niejednego potencjalnego czytelnika. I ten tytuł… dźwięk i czułość…
Kobieta w świecie biznesu wciąż jeszcze pełni funkcję podrzędną wobec mężczyzny, wciąż jeszcze potrafi zadziwić fakt, że kobieta jest na kierowniczym stanowisku, a jej niepopularne decyzje bywają złośliwie tłumaczone zespołem napięcia przedmiesiączkowego. To kobiety oskarża się o to, że załatwiają sobie posady przez łóżko. Ciekawe, że przez prawie trzydzieści lat życia, nie słyszałam by ktoś oskarżył o to mężczyznę…
„Kobiety wprawdzie mają te same prawa co mężczyźni, wciąż jednak brak im rzeczywistej samodzielności. Wyzwoliły się jedynie formalnie. Aby osiągnąć swoje cele, nadal stosują metody uciśnionych.” [s. 121]
Książka to zbiór felietonów, publikowanych wcześniej w miesięczniku „Zwierciadło”. Wszystkie dotyczą lęków. Różnych: przed śmiercią, starzeniem się, samotnością, trudnymi przeżyciami czy przed popełnieniem błędu. Autorka, korzystając ze swojej wiedzy i doświadczenia, stara się pomóc czytelnikowi oswoić strach. Pisząc lekko i zabawnie sprawia, że to, co przerażało, nie wydaje się już takie straszne, a kwestie, które w wielu umysłach urosły do rangi gigantycznych problemów, okazują się, jak mawia młodzież, „do ogarnięcia”.
Być może jest Heather Graham autorką bestsellerów New York Timesa, jak informuje napis na okładce „Klątwy”, ale z pewnością nie oznacza to, że jest autorką dobrych książek.
