widziane lewym okiem wariatki
W którejś z ostatnich recenzji książkowych wspominałam Wam o mojej fascynacji mundurem, ale czy wiedzieliście, że jednym z moich ulubionych filmów był „G. I. Jane” w reżyserii Ridleya Scotta, z niesamowitą Demi Moore w roli głównej? Przez lata nic nie było w stanie „zastąpić” tej miłości, odtwarzanej uparcie z kasety VHS, aż nastał rok 2014, a Patryk Vega pokazał światu „Służby specjalne” 😉 .
Continue reading „film: „służby specjalne”, reż. patryk vega”
Ktoś mi kiedyś powiedział, że to zdjęcie zrobiono z miłością. Bez ustawiania światła, pozowania, zostałam przyłapana znienacka podczas pracy. Był rok 2012… i choć od tego czasu dostałam od losu kilka portretów, ta fotografia wciąż należy do moich ulubionych.
Całe życie borykałam się z brakiem wiary w siebie. Ciągle wydawało mi się, że za mało wiem, za mało potrafię, nie jestem dość dobra, nie zasługuję na… (wstawcie cokolwiek). Nie pomaga też mój wygląd – chuda blondynka dla jednych jest idiotką, dla innych „kruszynką”, wymagającą pomocy i opieki. Jeśli jednak wydaje Ci się, że jestem zbyt słaba, by sprostać kolejnym, stawianym przez życie wyzwaniom, wiedz że dam radę. Co lepsze – Ty również.
Od zawsze miałam słabość do… mundurów. Jako czternastolatka nosiłam ten harcerski i wodziłam maślanym wzrokiem za członkami pewnej białostockiej drużyny survivalowej 😉 . Później chciałam zostać żołnierzem zawodowym (tak wiem, brzmi to abstrakcyjnie), na studniówkę poszłam z pilotem wojskowym i byłam dumną siostrą, gdy brat włożył mundur straży granicznej. Jedyną formacją, która nigdy mnie „nie kręciła” była policja. Aż w końcu pojawił się on – Tomczyk. Komisarz Sławek Tomczyk. Utonęłam w kryminałach, a życie wkrótce pokazało, że „nie taki gliniarz straszny, jak go malują”.
Podobno tajemnicą dobrze ubranych kobiet jest solidna (nie znaczy duża) baza ubraniowa. Ekstrawaganckie sukienki, sandały na niebotycznie wysokich obcasach, bogato zdobione bluzki, oryginalne ozdoby do włosów – to wszystko wygląda świetnie, ale… najczęściej nie na co dzień. W codziennej gonitwie potrzebujemy ubrań, dostosowanych do nas i naszego stylu życia, takich które będziemy nosić z przyjemnością, i z których z łatwością skomponujemy strój na każdą okazję.
Tak – jestem z Podlasia i nie – nie przeczytałam wszystkich książek Katarzyny Bondy, która upodobała sobie północno-wschodnią Polskę, jako miejsce akcji powieści kryminalnych. Kto mnie zna, ten wie, że gdy czytają coś wszyscy, ja zazwyczaj sięgam po coś zupełnie innego. Właśnie dlatego „Florystka” trafiła w moje ręce z takim opóźnieniem. Prawdopodobnie zyskałam dzięki temu ponad dwa lata spokoju, bo ta powieść sprawiła, że straciłam dla Bondy głowę…
Jako studentka „pochłaniałam” książki Agathy Christie w tempie zastraszającym. Z równą lubością oglądałam serial „Poirot” z rewelacyjnym Davidem Suchetem w roli głównej. Kiedy więc przyjaciółka zadzwoniła z propozycją wyjścia do kina, nie mogłyśmy wybrać nic innego, jak tylko świeżutką ekranizację „Morderstwa w Orient Expressie”.
Każdego dnia spotykamy dziesiątki ludzi, spora część z nich wyróżnia się: wyglądem, profesjonalizmem, kreatywnością, empatią czy pracowitością. Każdego dnia widzimy setki efektów ludzkich działań – w znacznej mierze pozytywnych. Dlaczego więc tak rzadko chwalimy i komplementujemy inne osoby? Nie doceniając siły pochwały i komplementu, nie doceniamy jednej z najskuteczniejszych i najtańszych metod motywacji.
