widziane lewym okiem wariatki
Jestem w klatce. Wszystkie jej nieliczne metry kwadratowe znam na pamięć. Ocieram się o kraty, przypominające że jedyna dostępna wolność mieści się na niewielkiej przestrzeni pomiędzy nimi. Wieczorami zasypiam marząc o ucieczce z klaustrofobicznej rzeczywistości… Marząc o pełnym oddechu, dopóki jeszcze pamiętam jak smakował….
Podobno jestem towarzyska. Tak przynajmniej twierdzi całkiem spore grono moich znajomych. Są jednak momenty, gdy nie mam ochoty na spotkania z przyjaciółmi i rodziną, unikam tłumów, zamykam się w sobie i czterech ścianach własnego mieszkania. Kiedyś miałam wyrzuty sumienia, że zaniedbuję przez to różne relacje. Dziś wiem, że to nic złego. Każdy potrzebuje czasami wycofania i spokoju, by uporządkować własne życie i emocje.
Czasami zastanawiam się ile Jej jest w Tobie. Czy Twoje dłonie pamiętają jeszcze Jej kształt, język – smak, nos – zapach, uszy – dźwięk śmiechu, oczy – rysy twarzy… Zastanawiam się czy poza bólem zostawiła jakieś inne, ciepłe wspomnienia… Continue reading „tyle jej w tobie…”
Nie rozumiała, co ludzie widzą w tych całych Mazurach… Ot, trochę drzew, kilka jezior i chmary komarów. Jechała tam ciesząc się z wolnego weekendu, ale „bez przekonania” co do wyboru lokalizacji. Dobrze, że przynajmniej rowery wpakowali „na pakę” – może nie zginą z nudów (oni, nie rowery). Wtedy jeszcze nie wiedziała, że wracając Mazury zabierze ze sobą. W sercu…
Im była starsza, tym mniej wokół niej było ludzi, którym ufała. Kolejne życiowe doświadczenia pokazały, że cios przychodzi najczęściej znienacka, ze strony osób, po których się tego nie spodziewała. I choć życie bez zaufania było trudne i męczące, strach przed zranieniem wciąż okazywał się silniejszy.
Ktoś mi kiedyś powiedział, że to zdjęcie zrobiono z miłością. Bez ustawiania światła, pozowania, zostałam przyłapana znienacka podczas pracy. Był rok 2012… i choć od tego czasu dostałam od losu kilka portretów, ta fotografia wciąż należy do moich ulubionych.
Nie sądziła, że to jeszcze możliwe. Nie przypuszczała, że może jeszcze kiedykolwiek, cokolwiek poczuć. Nie przewidziała, że komukolwiek uda się rozebrać ten, budowany przez lata, mur. Nie była przygotowana na pustkę, którą zostawiła jego nieobecność.
Prawdziwa miłość nigdy nie umiera. Dojrzewa, zmienia się, czasami przeradza w przyjaźń… Prawdziwa miłość zostaje w człowieku na zawsze. Trwa, ukryta głęboko na dnie serca, skurczona, by zrobić miejsce nowym uczuciom, by nie tłumić, nie przeszkadzać… Prawdziwa miłość to siła, każdego dnia pozwalająca wstać z łóżka, by mierzyć się ze światem. I tylko głupiec nie rozumie, że nawet jeśli jest tylko wspomnieniem, stanowi dar. Bezcenny.
Znikała. Wyraźnie czuła jak każde jego kolejne słowo wymazuje jej myśli, gesty i uczucia. Jego zdania były jak tajfun – niszczyły wszystko, co uparcie chroniła przez ostatnie lata. Nie widząc jego oczu, zaczynała wierzyć, że dalszy opór nie ma sensu… Uczuciowy ring, na którym walka dobiegła końca.
Nie było złości, żalu, krzyku i wzajemnych oskarżeń. Nie było przekleństw ani rzucania przedmiotami. Był spokój, szczerość, szacunek. Była wzajemna troska i zrozumienie. Było poczucie bezpieczeństwa. Był nawet uśmiech, choć oczy zdążyły się zaszklić… A więc tak wygląda koniec…
