ludzie sądzą, iż są panami tego świata. zadufani, zbyt pewni siebie, nie dostrzegają nic poza czubkiem własnego nosa, a gdzieś tuż obok nich, delikatnie pulsuje niewidoczna rzeka, rzeka pamięci.
ludziom się wydaje, że pamięć mają tylko oni, no ewentualnie zwierzęta. nie mieści im się w głowie, że pamięć mogą mieć również przedmioty. a mają… lampki, stoły, fotele, książki, garnki, obrazy, dywany… wszystkie one noszą w sobie pamięć: albo pamięć procesu produkcji albo pamięć ludzi, do których należały, czasami również pamięć o wydarzeniach, w których brały, niemy – jak zawsze – udział… zapamiętują wyrazy twarzy, a przede wszystkim emocje.
teraz kiedy leżę na twoim łóżku czuję wszystkie kobiety, które leżały na nim przede mną, znam ich myśli, odkrywam twoje przemilczenia, obnażam kłamstwa. wiem, co przeżywała każda z nich, rozumiem jak bardzo jestem podobna do nich, jak bardzo zwyczajna, powszednia, zmaltretowana, zmięta jak kartka papieru, jak bardzo jestem rzucona w kąt…
słyszę szept prześcieradła, opowiada mi o wszystkim, o czym tak bardzo nie chcę słuchać. łaskocze mnie w ucho poduszka, przywykła bawić się kosmykami kobiecych włosów. całuje mnie w kark kołdra… delikatnie, wywołując na całym ciele dreszcze… zamykam oczy. widzę niewidzialne. zasypiam, wtulona w ramiona twojego łóżka, wciśnięta pomiędzy kobiety twojego życia.
