widziane lewym okiem wariatki
Naszła nas ochota na coś innego – smacznego i kalorycznego. Ot, taka zachcianka… A że ze względu na stan zdrowia, dostałam przykaz rezygnacji z wieprzowiny (co też czynię z ochotą i entuzjazmem), na nasz stół trafiło danie z drobiu. Z indyka konkretnie… I jako lekarz przykazał, zielonego na talerzu nie zabrakło.
Przyszła jesień, a wraz z nią pojawiło się „bogactwo” z przydomowych ogrodów i sadów. Co roku najbardziej czekam na dynie – żółte i pomarańczowe wabią mnie intensywnym kolorem, przywodząc na myśl słońce. Kiedy za oknem robi się szaro, mokro i zimno, to znak, że pora na zupę dyniową.
Niby lato, ale aura jakoś nas nie rozpieszcza. Ostatni maraton deszczowych dni dał mi się mocno we znaki – brakowało mi energii, cały czas odczuwałam senność, a do tego – jak to ja – zaczęłam marznąć. Tymczasem w warzywnym ogródku mojej mamy pojawiły się cukinie. Kobieca logika podpowiedziała mi, że pora na leczo.
