widziane lewym okiem wariatki
Mam wrażenie, że nie ja jedna wyczekuję końca 2020 roku – roku, który zapisze się w historii świata, jako rok plagi znanej pod nazwą koronawirus, rok wyjątkowo wielu pożegnań, rok w którym ludzkość zmuszona była uznać swoją niemoc… Psioczyłam na ten rok przez ostatnie miesiące, ale kiedy usiadłam, by go podsumować, musiałam przyznać, że choć pandemia odebrała nam wiele, pozwoliła także bardziej docenić to, co mamy. Mam za co być wdzięczna. I jestem – z każdym dniem bardziej.
Ach, cóż to był za rok! Jeden z najintensywniejszych w moim życiu, pełen zmian i zawirowań. Skończył się pewien etap, by mógł zacząć się kolejny. Nie zabrakło łez, rozczarowań, zmęczenia i strachu, ale też szczęścia, satysfakcji, poczucia spełnienia i spokoju. U progu 2020 roku, mogę stwierdzić, że ten mijający stanowił solidną lekcję cierpliwości, pokory i miłości – wobec bliskich, ale i siebie samej.
„Szanuj to, co masz. I pamiętaj jak bardzo ty sam jesteś autorem tego, co cię spotyka”
Katarzyna Miller, „Nie bój się życia”, Wydawnictwo Zwierciadło, Warszawa 2010, s. 61
Kiedyś ludziom wystarczał do szczęścia dach nad głową, woda i jedzenie, bliscy ludzie wokół, wolność, możliwość działania. Dziś żyjemy w czasach nadmiaru dóbr i możliwości. Musimy mieć coraz więcej, żeby nie zostać w tyle. Pędzimy, gubiąc po drodze zdrowy rozsądek. Wydaje nam się, że to jedyna droga, która prowadzi do szczęścia. To nieprawda. Ale żeby zobaczyć inne, trzeba zwolnić.
Hanna Samson, „Życie na miarę. Nadmiar rzeczy, nadmiar spraw, nadmiar bodźców”, „Sens”, 2014, nr 10 (73), s.59
