Życie potrafi czasami przytłoczyć. Wsiadamy wtedy w auto i ruszamy przed siebie – bez konkretnego planu, bez obranego celu.
Lubię oderwać się na chwilę od codzienności, zmienić otoczenie. Przestać się spieszyć, w spokoju kontemplować piękno świata. Piękno, którego bywa, że w biegu nie dostrzegam.
Najbardziej cieszy mnie widok przestrzeni. Dopiero wtedy naprawdę odpoczywam. Wyłączam tryb „praca”, łapię oddech.
Te wyprawy przypominają mi też o wdzięczności. Dach nad głową, zdrowie, ciepły posiłek, praca, rodzina i przyjaciele – często wydaje nam się, że to wszystko dane nam jest na zawsze. Nie jest, dlatego mam za co dziękować.
Myślę, że wdzięczność to fundament poczucia szczęścia. Bo kto nie umie doceniać rzeczy małych, nie będzie się umiał cieszyć wielkimi.
