Podobno jestem towarzyska. Tak przynajmniej twierdzi całkiem spore grono moich znajomych. Są jednak momenty, gdy nie mam ochoty na spotkania z przyjaciółmi i rodziną, unikam tłumów, zamykam się w sobie i czterech ścianach własnego mieszkania. Kiedyś miałam wyrzuty sumienia, że zaniedbuję przez to różne relacje. Dziś wiem, że to nic złego. Każdy potrzebuje czasami wycofania i spokoju, by uporządkować własne życie i emocje.
Ja naprawdę lubię ludzi. Lubię spotkania z nimi, rozmowy, poznawanie nowych osób – to istotna część mojej pracy. Prywatnie mam grono bliskich znajomych i przyjaciół, z którymi uwielbiam spędzać czas. Rzecz w tym, że od kilku tygodni marzę o ciszy i spokoju. Fizyczny ból nie ułatwia sprawy, chroniczne zmęczenie sprawia, że brak mi sił na cokolwiek. Otulam się szczelnie kocem, otaczam snem, odpływam…
To czas izolacji, czas wyciszenia, samotności niezbędnej, by przyjrzeć się sobie dokładniej, nazwać nienazwane emocje, wsłuchać we własne potrzeby, zastanowić co dalej…?
Czasami zapadam się w sobie, zamykam… Tylko obecność bliskiego człowieka zdaje się trzymać mnie na powierzchni, nie pozwala utonąć w odmętach ponurych myśli, mobilizuje do walki o samą siebie.
Uspokajam oddech i myślę o tym, co daje mi szczęście. Staję się uważna, analizuję sygnały uparcie wysyłane przez zmęczony organizm. Czas zwolnić. Wyhamować…
Bardzo długo walczyłam z poczuciem winy wobec rodziny, przyjaciół, znajomych. Wydawało mi się, że zaniedbuję relacje, nie mam czasu dla innych, rozczarowuję ich i zawodzę. Dziś wiem jedno – by móc dać coś dobrego innym, muszę najpierw zadbać o siebie. Dopóki nie odzyskam sił, nie uporam się z własnymi myślami, nie poukładam swoich spraw, nie będę w stanie służyć pomocą. Nie będę w stanie być.
Wybaczcie więc wszystkie nieodebrane telefony i wiadomości, na które nie odpisuję, wybaczcie że mnie nie ma, choć być może jestem potrzebna, wybaczcie nienapisane listy i wizyty których nie było. Wierzę, że zrozumiecie…
