widziane lewym okiem wariatki
Jestem jedynaczką i całe życie byłam przekonana, że to plus – nie musiałam się dzielić zabawkami, wszystkie czekoladki były moje, a rodzice poświęcali mi mnóstwo uwagi. Nigdy nie czułam się pokrzywdzona z powodu tego, że jestem sama. Nie czułam się też samotna – nie odczuwałam braku, po prostu nie wiedziałam jak to jest mieć siostrę lub brata. Dziś jestem pewna, że więź między rodzeństwem to coś wspaniałego.
W życiu tak już bywa, że nawet te najlepsze rzeczy kiedyś się kończą. W grudniu zakończyła się moja, trwająca kilka lat, przygoda książkowa w wydaniu telewizyjnym. To przykra dla mnie wiadomość, tym bardziej, że było to moje pierwsze, ukochane, telewizyjne dziecko. Nie piszę jednak o tym, by się żalić, ale by opowiedzieć Wam o tym, co zdarzyło się później…
Zazwyczaj stoję twardo na stanowisku, że kobietom w Europie (przynajmniej Zachodniej i Środkowej, ze Wschodnią bym się zastanowiła), a w szczególności w Polsce (bo tu mieszkam) nie należy się jakieś szczególne traktowanie tylko i wyłącznie z racji tego, że są kobietami. Co innego, gdy pełnią określone role społeczne, np. matkom należą się urlopy macierzyńskie, paniom, pracującym w służbach mundurowych – specyficzny zakres praw i obowiązków, wynikających z wykonywanej przez nie pracy (ogólnie nie bardzo lubię jak mi ktoś w dowód osobisty zagląda, ale będąc członkiem społeczeństwa uznaję prawo pani policjantki do wylegitymowania mnie) itp. Generalnie uważam (upraszczając wielce), że to funkcja jednostki w społeczeństwie, a nie płeć powinna decydować, co się takiemu człowiekowi należy (i nie, nie uważam, żeby urzędnikom państwowym, lekarzom czy policjantom z drogówki należały się łapówki), a czego się od niego wymaga, czego oczekuje. No właśnie… oczekiwania…
Ile razy wydawało ci się, że twoje życie to chaos? Że stoisz na rozdrożu, nie mając pojęcia w którym kierunku pójść, bo ktoś, jak na złość, powyrywał wszystkie drogowskazy? Znam to! Miałam tak latami. Codziennie wieczorem na nowo odtwarzałam sobie w głowie film z całego dnia, by codziennie dojść do tych samych wniosków – nic się nie zmieniło.
Continue reading „co cię nie zabije – naprawdę cię wzmocni (historia oparta na faktach)”
