widziane lewym okiem wariatki
Urządzaliście kiedyś dom lub mieszkanie? Mnie się zdarzyło… Chciałam, by było idealne – funkcjonalne i dostosowane do moich potrzeb, w odcieniach szarości, w skandynawskim stylu – zupełnie jak z katalogu, który przeglądałam, zachwycając się zdjęciami pięknych wnętrz. Kiedy się wprowadziłam, szybko zrozumiałam, że w katalogu nie da się mieszkać…
Ach, cóż to był za rok! Jeden z najintensywniejszych w moim życiu, pełen zmian i zawirowań. Skończył się pewien etap, by mógł zacząć się kolejny. Nie zabrakło łez, rozczarowań, zmęczenia i strachu, ale też szczęścia, satysfakcji, poczucia spełnienia i spokoju. U progu 2020 roku, mogę stwierdzić, że ten mijający stanowił solidną lekcję cierpliwości, pokory i miłości – wobec bliskich, ale i siebie samej.
33. Tak, tyle mam lat. Będąc nastolatką myślałam, że gdy z przodu zamiast 2 pojawia się cyfra 3 ludzie zamieniają się w starców, a wszystko co najlepsze człowiek już dawno ma za sobą. Spodziewałam się, że wejście w „nowe dziesięciolecie” będzie dla mnie traumatycznym przeżyciem. Nic takiego nie miało miejsca. Mało tego, dziś za nic nie oddałabym moich 33 lat. Mam piękne wspomnienia z dzieciństwa, szkolnych i studenckich czasów, ale każdego dnia otwierają się przede mną nowe szanse i możliwości – takie, o jakich jeszcze kilka lat temu mogłam jedynie pomarzyć. Jeśli chcecie znać moje zdanie – życie zaczyna się po trzydziestce 😉
Pokażcie mi kogoś, kto lubi remonty. Nie znam takiej osoby. Wszędzie brud, kurz, totalny chaos i niczego nie można znaleźć. Kilka tygodni znoszenia niewygód i nerwów, bo glazurnik przykleił płytkę do góry nogami, a inny „fachowiec” ściankę krzywo wybudował… Taaaaak… Ale czy pamiętacie moment, gdy z kubkiem herbaty, siadacie sobie wygodnie w wyremontowanym domu/mieszkaniu/pokoju? To właśnie ta chwila, gdy na nowo zaczynacie urządzać przestrzeń, w której przebywacie. Podobnie jest w życiu – czasami trzeba zrobić remont, by urządzić je tak, jak chcecie.
Continue reading „czasami dobrze jest zrobić w życiu remont”
Całe życie miałam tendencję do analizowania wszystkiego, co mi się przytrafiało. Co prawda nie rysowałam tabelek i nie wypisywałam wszystkich „za” i „przeciw”, ale w mojej głowie natychmiast powstawało co najmniej kilka scenariuszy wydarzeń. Skutek? W obliczu złych wieści, rozczarowań czy wyzwań czułam się bezsilna. Zamiast spróbować rozwiązać problem lub wybrnąć z sytuacji, tkwiłam w miejscu, zastanawiając się co powinnam zrobić.
Ta wiosna była ostatnia. Gdyby zapytać ją skąd to wie, nie umiałaby odpowiedzieć. Tak czuła. Czuła wyraźnie, że świat nagle przyspieszył, że wszystko zmieniało się z dnia na dzień, czuła, że już czas wyruszyć w swoją podróż…
Nie łudziła się, że będzie łatwo. Kiedy wróciła po latach nieobecności, pierwszym, na co się natknęła, był mur. Gruby, wysoki, z dokładnie utopionymi w spoiwie głazami, bez jakiejkolwiek furtki, od początku skazywał na porażkę jej starania, by dostać się do środka. A mimo to, coś kazało jej tkwić przed zimną ścianą, przykładać rozpalone czoło do chłodnych kamieni, spuchniętymi opuszkami próbować ukruszyć nieco murarskiej zaprawy, słonym potokiem wyżłobić maleńką szczelinę w leciwych głazach… Upokorzona bezsilnością próbowała odejść, lecz gdy wydawało się, że już za chwilę przekroczy magiczną granicę wolności, tajemnicza siła na powrót pchała ją do stóp muru.
Nic nie ma sensu, dopóki sami go nie nadamy – słowom, wydarzeniom, uczuciom, spotkaniom… Wartościujemy wszystko i decydujemy, jaka będzie nasza reakcja na to, co nas spotyka. Na wiele rzeczy nie mamy wpływu, ale mamy wpływ na to, czy kolejne doświadczenie będzie dla nas jedynie czasem straconym czy może cenną lekcją.
Żyjemy coraz szybciej i coraz więcej ludzi odczuwa presję, by dorównać znajomym, przyjaciołom, członkom rodziny. Pragniemy szacunku i akceptacji, łakniemy podziwu. By to osiągnąć, sprowadzamy swoje życie do „muszę”, „powinienem/powinnam”, „wypadałoby”… A gdyby tak przestać myśleć w kategoriach przymusu, nakazu, powinności…?
Ludzkość poszukuje recepty na szczęście. To trudne, zważywszy, że każdy pragnie czego innego. Szczęście traktujemy jako stan, do którego dążymy, a jego osiągnięcie uzależniamy od tego, czy np. zdobędziemy dobrą pracę, wyjedziemy na zagraniczne wakacje, odnajdziemy miłość swojego życia, kupimy dom lub zrzucimy 20 kg. Rzecz w tym, że bycie szczęśliwym to umiejętność. Możemy ją posiąść pod warunkiem, że wiemy czym jest wdzięczność.
