widziane lewym okiem wariatki
Książkowe serie bywają bardzo nierówne. Jedna część potrafi zachwycić, inna – rozczarować, dlatego zawsze mam pewne obawy, sięgając po kolejny tom. Tym razem pragnę jednak zapewnić, iż „Przejęcie” Wojciecha Chmielarza – trzecia część cyklu z komisarzem Jakubem Mortką – nie tylko nie rozczarowuje, ale zgodnie z oczekiwaniami, wciąga, porywa i zaskakuje.
Continue reading „Przeczytałam, to się wypowiem: „Przejęcie” Wojciech Chmielarz (wideo)”
No cóż… od czego by tu zacząć. Może od tego, że staram się szanować czas – zarówno swój, jak i innych ludzi. Skoro więc poświęcam go na przeczytanie książki, piszę o niej dokładnie to, co myślę, a nie to, co wypada napisać. Nieważne na ilu listach bestsellerów znalazła się dana publikacja, jak znakomite zebrała recenzje i jak świetne są inne książki tego autora – jestem szczera do bólu. Także tego… no… Panie Brejdygant tak się bawić nie będziemy.
Okazuje się, że nie wystarczą znakomici aktorzy i pieniądze, by stworzyć dobry film. Najnowsze „dzieło” Patryka Vegi to nieporozumienie. Wizyta w kinie nie ma większego sensu, żeby zobaczyć najlepsze sceny, wystarczy obejrzeć zwiastun. Krótko mówiąc – rozczarowanie.
Od zawsze miałam słabość do… mundurów. Jako czternastolatka nosiłam ten harcerski i wodziłam maślanym wzrokiem za członkami pewnej białostockiej drużyny survivalowej 😉 . Później chciałam zostać żołnierzem zawodowym (tak wiem, brzmi to abstrakcyjnie), na studniówkę poszłam z pilotem wojskowym i byłam dumną siostrą, gdy brat włożył mundur straży granicznej. Jedyną formacją, która nigdy mnie „nie kręciła” była policja. Aż w końcu pojawił się on – Tomczyk. Komisarz Sławek Tomczyk. Utonęłam w kryminałach, a życie wkrótce pokazało, że „nie taki gliniarz straszny, jak go malują”.
Tak – jestem z Podlasia i nie – nie przeczytałam wszystkich książek Katarzyny Bondy, która upodobała sobie północno-wschodnią Polskę, jako miejsce akcji powieści kryminalnych. Kto mnie zna, ten wie, że gdy czytają coś wszyscy, ja zazwyczaj sięgam po coś zupełnie innego. Właśnie dlatego „Florystka” trafiła w moje ręce z takim opóźnieniem. Prawdopodobnie zyskałam dzięki temu ponad dwa lata spokoju, bo ta powieść sprawiła, że straciłam dla Bondy głowę…
Kolejny tom przygód pary policjantów: Agaty Górskiej i Sławka Tomczyka. Tym razem funkcjonariusze poszukują seryjnego mordercy kobiet.
Nie wiem czy pamiętacie, ale na urodziny dostałam w tym roku książkę Małgorzaty Rogali „Ważka”. Lektura nie należała do najambitniejszych, ale była bardzo wciągająca. Na tyle, by sięgnąć po inne części z tej serii – oto jedna z nich.
Tak już mam, że po książki Katarzyny Puzyńskiej sięgam regularnie. Wracam do Lipowa i policjantów z tamtejszego komisariatu, jak wraca się w rodzinne strony. Z ciekawością „wędruję” po kartach powieści, zaglądając w znane kąty i „słuchając” najnowszych plotek o starych znajomych. Zazwyczaj z przyjemnością poświęcam swój czas na mniej lub bardziej wiarygodne przygody lipowskich mundurowych i ekscentrycznej komisarz Kopp, ale tym razem Puzyńska, to żeście jednak przesadzili…
Wiecie, że lubię kryminały. To ten rodzaj książek, przy których odpoczywam i dobrze się bawię, dlatego z ciekawością sięgam po nieznanych mi autorów. „Nie ma innej ciemności” to pierwsza powieść Sarah Hilary, jaką przeczytałam, choć – ku mojej rozpaczy – kolejna, której bohaterką jest komisarz Marnie Rome (nie znoszę zaczynać lektury od środka serii). Przebolałam jednak ten fakt i… dałam się wciągnąć.
Po serii słodko-romantycznych filmowych uniesień, postanowiłam dla równowagi obejrzeć coś „mocniejszego”. Dość już miałam łzawych scen, dlatego naturalnym wyborem był „Pitbull”, rzecz powszechnie oceniana jako tzw. „kino męskie”. Po seansie wychodziłam, pokładając się ze śmiechu.
Continue reading „w kinie: „pitbull. niebezpieczne kobiety” reż. patryk vega”
